FED-Πήρε το χρυσό της Αμερικής

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Αργότερα την ίδια χρονιά ο Ρούσβελτ κήρυξε εκτός νόμου την ιδιωτική κατοχή χρυσού και χρυσών νομισμάτων με εξαίρεση τα σπάνια νομίσματα. Ο περισσότερος χρυσός στα χέρια του μέσου Αμερικάνου ήταν στη μορφή χρυσών νομισμάτων.

Το νέο διάταγμα ήταν στην πραγματικότητα μία κατάσχεση. Εκείνοι που δε συμμορφώθηκαν, ρίσκαραν να φυλακιστούν για 10 χρόνια και πρόστιμο 10.000 δολαρίων που ισοδυναμούσε με 100.000 δολάρια σήμερα.

Στην αμερικανική επαρχία πολλοί άνθρωποι δεν εμπιστεύτηκαν τη διαταγή του Ρούσβελτ. Μερικοί ταλαντευόταν στο να δώσουν τον πολύ δύσκολα αποκτημένο πλούτο τους και να υπακούσουν στην Κυβέρνηση.  Εκείνοι που δεν επέστρεψαν το χρυσό τους πλήρωσαν το πρόστιμο γι’ αυτή τους την πράξη: και ήταν 20.66 δολλάρια η ουγκιά.

Τόσο μη δημοφιλής ήταν η διαταγή κατάσχεσης του χρυσού που κανείς στην Κυβέρνηση θα την εξουσιοδοτούσε. Κανείς βουλευτής δεν την υποστήριξε. Κατά την τελετή υπογραφής ο Πρόεδρος Ρούσβελτ το ξεκαθάρισε σε όλους τους παρευρισκομένους ότι δεν ήταν αυτός ο συντάκτης της διαταγής και δημόσια δήλωσε ότι ποτέ δεν την είχε διαβάσει. Ακόμη και ένας υπουργός οικονομικών είπε ότι δεν την είχε διαβάσει λέγοντας ότι ήταν η διαταγή αυτή «ότι οι ειδικοί ήθελα».

Ο Ρούσβελτ έπεισε τους πολίτες να δώσουν το χρυσό τους λέγοντας ότι οι εθνικές οικονομικές πηγές ήταν αναγκαίο να συγκεντρωθούν ούτως ώστε η Αμερική να βγει από την οικονομική κρίση. Με μεγάλες φανφαρολογίες διέταξε τη δημιουργία ενός νέου χώρου αποθήκευσης του χρυσού οικοδομημένο για να διαφυλάξει το βουνό του χρυσού που η Αμερικανική Κυβέρνηση παράνομα είχε κατάσχει.

Το 1936 το θησαυροφυλάκιο χρυσού του Φόρτ Νοξ είχε ολοκληρωθεί και τον Ιανουάριο του 1937 ο χρυσός ξεκίνησε να μεταφέρεται εκεί. Η κομπίνα όλων των εποχών προχώρησε.

 Το 1935, όταν όλος ο χρυσός είχε μαζευτεί, η επίσημη τιμή του χρυσού είχε αυξηθεί ξαφνικά στα 35 δολλάρια η ουγκιά. Αλλά η παγίδα ήταν ότι μόνο οι ξένοι μπορούσαν να πουλήσουν το χρυσό τους στη νέα αυξημένη τιμή.

Οι Αργυραμοιβοί που είχαν ακολουθήσει τη συμβουλή του Βάρμπουργκ και είχαν αποσύρει τα κεφάλαιά τους από τα χρηματιστήρια λίγο πριν την κρίση (του 1930) και αγόρασαν χρυσό στα 20.66 δολλάρια την ουγκιά και την μετέφεραν πίσω στο Λονδίνο και στη συνέχεια τον μετέφεραν πίσω στην Αμερική να τον πουλήσουν στην Αμερικανική Κυβέρνηση διπλασιάζοντας σχεδόν τα χρήματά τους τη στιγμή που ο μέσος Αμερικανός πεινούσε.

Το θησαυροφυλάκιο στο Φορτ Νοξ βρίσκεται στη μέση του στρατοπέδου του Φορτ Νοξ 30 μίλια νοτιοδυτικά του Λούσβιλ, στο Κεντάκυ. Η απόσταση που βλέπετε είναι η κοντινότερη που μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε το φυλάκιο παρόλα τα γράμματα που έστελναν επί χρόνια μέλη του Κογκρέσου για να επιτραπεί στην κινηματογραφική μας ομάδα να μπει μέσα.

Το κτίριο φρουρείται από ηλεκτροφόρο ατσάλινο φράχρη. Μια ανοιχτή τάφρος και 4 πολυβολεία με αυτόματα όπλα υπάρχουν στις γωνίες του κτιρίου.

Όταν ο χρυσός ξεκίνησε να καταφθάνει στο φυλάκειο στις 13 Ιανουαρίου του 1937, υπήρχε πρωτοφανής ασφάλεια στην περιοχή. Χιλιάδες επίσημοι καλεσμένοι παρακολούθησαν την άφιξη ενός τρένου με 9 βαγόνια που ερχόταν από τη Φιλαδέλφεια φρουρούμενου από οπλισμένους στρατιώτες, ταχυδρομικούς επιθεωρητές, άνδρες των μυστικών υπηρεσιών και φρουρούς του νομισματοκοπείου των ΗΠΑ.

Ήταν όλα ένα μεγάλο θέατρο: το απόθεμα χρυσού της Αμερικής είχε μαζευτεί από ολόκληρη τη χώρα, υποτίθεται για το κοινό όφελος και στη συνέχεια κλείστηκε για ασφάλεια στο Φορτ Νοξ.

Αλλά όλη αυτή η ασφάλεια σύντομα θα παραβιαζόταν από την ίδια την Κυβέρνηση.

Τώρα η σκηνή ήταν όλη  στημένη  για ένα πραγματικά μεγάλο πόλεμο. Ένα πόλεμο που θα προκαλούσε πολύ περισσότερους θανάτους από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Για παράδειγμα το 1944 μόνο, το εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ ήταν μόλις 183 δισεκατομμύρια δολλάρια από τα οποία τα 103 ξοδεύτηκα στον πόλεμο. Δηλαδή 30 φορές το ρυθμό εξόδων που είχαν οι ΗΠΑ στο Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα ο Αμερικανός φορολογούμενος πλήρωσε το 55% του συνολικού συμμαχικού κόστους του πολέμου.

Αλλά το ίδιο σημαντικό στην ουσία για κάθε έθνος που πήρε μέρος στον πόλεμο πολλαπλασίασε το χρέος του. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, το ομοσπονδιακό χρέος από 43 δισεκατομμύρια δολλάρια το 1940, έφτασε τα 257 δισεκατομμύρια το 1950, δηλαδή αυξήθηκε κατά 598%. Μεταξύ του 1940 και 1950 το χρέος της Ιαπωνίας αυξήθηκε κατά 1348%. Το γαλλικό χρέος μεγάλωσε κατά 583% και του Καναδά κατά 417%.

Μετά τον πόλεμο οι οικονομίες ήταν διαιρεμένες σε δύο οικονομικά στρατόπεδα. Οι ελεγχόμενες από τον Κομμουνισμό οικονομίες από τη μια πλευρά, εναντίον των μονοπωλίων των καπιταλιστών από την άλλη. Και οι οποίες ξεκίνησαν έναν αέναο και εξαιρετικά επικερδή εξοπλιστικό αγώνα. Ήταν τελικά η στιγμή για τους κεντρικούς τραπεζίτες να προχωρήσουν στο τριών βημάτων σχέδιό τους ώστε να κεντρικοποιήσουν τα οικονομικά συστήματα ολόκληρου του κόσμου και τελικά να εγκαθιδρύσουν την Παγκόσμια Κυβέρνησή τους ή αλλιώς Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Οι φάσεις του σχεδίου αυτού ήταν οι εξής:

Βήμα 1^ον: Έλεγχος των Κεντρικών Τραπεζών

Βήμα2ον: Κεντροποίηση των περιφερειακών οικονομιών μέσω οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και περιφερειακές εμπορικές ενώσεις όπως η NAFTA.

Βήμα 3^ον: Κεντροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας μέσω μιας Παγκόσμιας Τράπεζας. Ένα παγκόσμιο νόμισμα και δίνοντας τέλος στην εθνική ανεξαρτησία μέσω της κατάργησης όλων των δασμών μέσω διεθνών συμφωνιών όπως η Γκατ.

Το 1^ο Βήμα έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό. Το 2^ο και 3^ο Βήμα είναι πολύ κοντά στην ολοκλήρωσή τους.

Τι γίνεται με το χρυσό?

Από τις κεντρικές τράπεζες αυτή που έχει τώρα το περισσότερο χρυσό είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτή και οι κεντρικές τράπεζες ελέγχουν τώρα τα 2/3 του παγκόσμιου αποθέματος χρυσού δίνοντάς τους τη ικανότητα να ελέγχουν την αγορά χρυσού.

Θυμηθείτε το χρυσό κανόνα των αργυραμοιβών: «Αυτός που έχει το χρυσό δημιουργεί τους κανόνες».

Αλλά πριν πάμε στις λύσεις του προβλήματός μας, ας δούμε τι συνέβει σε όλο αυτό το χρυσό που βρισκόταν στο Φορτ Νοξ. Γιατί αν δε συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρυσός έχει κλαπεί, θα οδηγηθούμε σε λάθος λύσεις: Να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή ως σταθερά του νομίσματός μας το χρυσό.

Οι περισσότεροι Αμερικάνοι πιστεύουν ότι ο χρυσός βρίσκεται ακόμη στο Φορτ Νοξ.

Κατά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Φορτ Νοξ υπήρχαν πάνω από 700.000.000.000 ουγκιές χρυσού. Ένα απίστευτο ποσοστό που αποτελούσε το  70% του χρυσού όλου του κόσμου.

Πόσο υπάρχει ακόμη στο Φορτ Νοξ? Κανείς δε γνωρίζει.

Παρά το γεγονός ότι ομοσπονδιακός νόμος απαιτεί ένα ετήσιο έλεγχο του χρυσού του Φορτ Νοξ, το θησαυροφυλάκιο αρνείται επίμονα να διεξάγει έναν. Η αλήθεια είναι ότι έλεγχος του ποσού που παραμένει στο Φορτ Νοξ, δε έχει διεξαχθεί από το 1953 που ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ διέταξε έναν. Που πήγε ο χρυσός της Αμερικής από το Φόρτ Νοξ? Κατά τη διάρκεια των χρόνων πουλήθηκε στους Ευρωπαίους Αργυραμοιβούς στην τιμή των 35 δολαρίων η ουγκιά. Θυμηθείτε: οι Αργυραμοιβοί της Ευρώπης αγόρασαν το χρυσό της Αμερικής, όταν για τους Αμερικανούς ήταν παράνομο να αγοράσουν από το δικό τους χρυσό στο Φορτ Νοξ.

Στην πραγματικότητα ήταν ευρέως γνωστό ότι η οικογένεια Φαϊερστόουν έστησε ένα δίκτυο εικονικών εταιρειών ώστε να αγοράσουν χρυσό από το Φορτ Νοξ και να τον φυλάξουν στην Ελβετία μακριά από την Αμερική. Τους έπιασαν όμως και διώχθηκαν ποινικά.

Τελικά το 1971 όλος ο καθαρός χρυσός είχε μυστικά αφαιρεθεί από το Φορτ Νόξ και οδηγήθηκε πίσω στο Λονδίνο.

Όταν ο χρυσός είχε φύγει από το Φορτ Νοξ, ο πρόεδρος Νίξον νομιμοποίησε την αγορά χρυσού, επαναφέροντας το νόμο περί αποθεματικών χρυσού του 1934 του Ρούσβελτ, κάνοντας έτσι νόμιμη την αγορά χρυσού από τους Αμερικανούς πολίτες.

Φυσιολογικά οι τιμές χρυσού εκτινάχτηκαν στα ύψη: 9 χρόνια αργότερα ο χρυσός πουλιόταν για 880 δολάρια η ουγκιά. 25 δηλαδή φορές περισσότερο από όσο είχε πουληθεί ο χρυσός του Φορτ Νοξ.

Κάποιος θα μπορούσε να σκεφθεί ότι τελικά κάποιος στη Κυβέρνηση  θα αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε και θα προέβαινε σε αποκαλύψεις.

Η μεγαλύτερη περιουσία στην ιστορία της ανθρωπότητας, κλάπηκε. Όπως και στην ταινία του παλιού Τζέϊμς Μποντ «ο Χρυσοδάκτυλος».

Στην πραγματικότητα, ο Ιαν Φλέμιγκ, ο συντάκτης της σειράς Τζέϊμς Μποντ ήταν η κεφαλή της Βρετανικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπίας της Μ15.

Κάποιοι στην κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών πιστεύουν ότι ο Φλέμινγκ έγραψε το φανταστικό του σενάριο ως προειδοποίηση, όπως πολλοί άλλοι σκηνοθέτες ταινιών φαντασίας κάνουν.

Αν η αφαίρεση ολόκληρου του χρυσού από το Φορτ Νοξ μπορεί να θεωρηθεί ως προμελετημένη ληστεία του υποθηκοφυλακείου των ΗΠΑ, η όλη επιχείρηση μπορεί να πήρε χρόνια για να στηθεί. Συγκεκριμένα πήρε 40 χρόνια. Αρκετός χρόνος ώστε ο Φλέμινγκ να το αντιληφθεί και να προσπαθήσει να το αποτρέψει.

Πως ήρθε λοιπόν στην επιφάνεια η ιστορία με τη ληστεία του Φορτ Νοξ?

Όλα ξεκίνησαν με ένα άρθρο New York Periodical το 1974. Το άρθρο δείχνει ότι η οικογένεια Ροκφέλερ ήλεγχε τη FED, ώστε να πουλήσει το χρυσό του Φόρτ Νοξ κοψοχρονιάς σε ανώνυμους Ευρωπαίους κερδοσκόπους. Τρείς ημέρες αργότερα η ανώνυμη πηγή της ιστορίας, η Λουϊζ Όκινκλος Μπόγιερ, πέθανε με μυστηριώδη τρόπο πέφτοντας από το παράθυρο του 10^ου ορόφου του διαμερίσματός της στη Νέα Υόρκη.

Πως γνώριζε η κυρία Μπόγιερ για τη σύνδεση των Ροκφέλερ με τη ληστεία του Φορτ Νοξ? Ήταν για μεγάλο διάστημα γραμματέας του Νέλσον Ροκφέλερ

Για τα επόμενα 14 χρόνια ο Εντ Ντουρέλ, ένας πλούσιος βιομήχανος από το Οχάϊο αφοσιώθηκε στην αναζήτηση της αλήθειας για το χρυσό του Φορτ Νοξ. Έγραψε χιλιάδες γράμματα σε πάνω από 1000 κυβερνητικούς και τραπεζικούς αξιωματούχους προσπαθώντας να ανακαλύψει πόσος χρυσός είχε απομείνει στην πραγματικότητα και που είχε πάει ο υπόλοιπος.

Η Έντιθ Ρούσβελτ, εγγονή του Προέδρου Ρούσβελτ έθεσε ερώτηση για τις κινήσεις της κυβέρνησης σε μια έκδοση του Μαρτίου 1975 της εφημερίδας New Hampshire Sunday News: «Οι ισχυρισμοί για το χαμένο χρυσό από το θησαυροφυλάκιό μας στο Φορτ Νοξ συζητούνται ευρύτατα στους Ευρωπαϊκούς χρηματοοικονομικούς κύκλους. Αλλά το μυστήριο είναι ότι η διοίκησή μας δε βιάζεται να αποδείξει ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γύρω από το χρυσό μας – αν βρίσκεται σε θέση να το κάνει».

Δυστυχώς ο Έντι Ντουρέλ δεν πήρε ποτέ απάντηση στα ερωτήματά του. Ένα πλήρη οικονομικό έλεγχο δηλαδή των αποθεμάτων χρυσού στο Φορτ Νοξ… Είναι απίστευτο ότι για το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου δεν υπάρχει καθόλου έλεγχος.

Ο χρυσός αυτός ανήκε στον Αμερικανικό λαό, όχι στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα και τους ξένους ιδιοκτήτες της.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η κυβέρνηση μπορούσε να διαλύσει όλες αυτές τις εικασίες μέσα σε λίγες ημέρες, διεξάγοντας έναν έλεγχο του χρυσού στο Φορτ Νοξ, δημόσια υπό το φως των τηλεοπτικών καμερών. Όπως η κυβέρνηση επέλεξε να μην το πράξει. Κάποιος πρέπει να συμπεράνει ότι η κυβέρνηση φοβάται την αλήθεια που θα αποκάλυπτε ένας έλεγχος του χρυσού.

Τι φοβάται τόσο η κυβέρνηση?

Εδώ είναι η απάντηση: όταν ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν πήρε την εξουσία το 1981, οι συντηρητικοί φίλοι του το ώθησαν να μελετήσει την πιθανότητα να στηριχθεί η οικονομία ξανά σε σταθερά χρυσού σαν το μόνο τρόπο να χαλιναγωγήσει τις δαπάνες της κυβέρνησης. Ακούστηκε ως μία λογική εναλλακτική λύση.Έτσι λοιπόν ο Πρόεδρος Ρήγκαν διόρισε μία ομάδα ανθρώπων με το όνομα «Επιτροπή Χρυσού», για να μελετήσει την κατάσταση του χρυσού και να μεταφέρει τα αποτελέσματα στο Κογκρέσο. Αυτά που ανέφερε η Επιτροπή Χρυσού του Ρήγκαν στο Κογκρέσο το 1982, ήταν η ακόλουθη σοκαριστική αποκάλυψη σχετικά με το χρυσό της Αμερικής. Το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ δεν είχε καθόλου χρυσό στην ιδιοκτησία του. Όλο το χρυσάφι που είχε απομείνει στο Φορτ Νοξ, ανήκε τώρα στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα, σε μια ομάδα δηλαδή ιδιωτικών τραπεζιτών ως εγγύηση για το εθνικό χρέος.

Η αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι ποτέ πριν τόσα πολλά χρήματα είχαν κλαπεί από τα χέρια του λαού.